Sport- en andere levensperikelen

Hoi pipeloi,

Weer een berichtje uit het Regensburgse, voor alle geinteresseerden.
Mijn sportperikelen wil ik jullie uiteraard niet onthouden, dus ik zal het maar even uit de doeken doen. Ik ga elke week trouw naar het sportzentrum aan de Uni. Zoals de meesten wel zullen weten inmiddels, kost dat daar namelijk echt niks (nou ja, 15 e voor 6 mnd, das toch wel synoniem voor niets). Gemiddeld ben ik daar 3 uur per week te vinden, het is zowaar ook een gelegenheid om mensen te leren kennen enzo. En een beetje draven en drentelen op muziek is natuurlijk altijd leuk. Bij deze lessen kom ik er keer op keer weer achter dat mijn arm been coordinatie in geen velden of wegen te bekennen is. Wie heeft ooit beweerd dat ik die zou hebben? De meeste pasjes gaan me prima af, maar zodra ik iets met mn armen en benen tegelijkertijd moet doen, voel ik me een soort motorisch gestoorde en zwiepen mijn armen een beetje klungelig in het rond. Meestal niet in de juiste richting. Ik heb voor mezelf dan ook maar besloten dat ik mn armen af en toe best mag laten hangen. Dit tevens om ongelukken en verminkingen van medesporters te voorkomen. Onze instructrice zien mij steeds zo stuntelen en glimlacht me vaak even moed toe als ik weer halverwege een draai met mn armen in de lucht ben blijven steken. Misschien moet ik er toch een keer wat aan gaan doen.
Verder heb ik ook nog een tip van de dag voor de mensen die niet zo van sporten houden of het wellicht te saai vinden. Neem een man mee naar je aerobicsklasje. En dan bij voorkeur eentje die geen gevoelens voor vrouwen kan ontwikkelen. Dit kan je overigens ook doen als je vindt dat er niet genoeg gelachen wordt in de wereld. Jullie voelen hem wellicht al aankomen. Ik heb mijn maatje in een aerobicsklasje gelult. Het allermooiste is nog wel dat hij het geweldig vond! Als je hem eenmaal als enige man in die klas hebt gekregen kan je natuurlijk voor hem gaan staan en gewoon keihard bikkelen en springen, maar dan niks van zijn gestuntel meekrijgen. Ga dan ook bij voorkeur ACHTER (of schuin achter, das beter, kan je zien wat je moet doen) de goede man staan en probeer dan niet om te vallen van het lachen. Dat is al een workout op zich! Ik ben dit avontuur aangegaan en ik kan het iedereen aanraden. Het was een poweraerobicsklasje, dus een met extra tempo. Dit tempo was iets te snel voor de goede man (soms ook voor mij, maar ik kwam deze keer goed uit de verf) waardoor hij meestal 2 pasjes achter lag. Dit is natuurlijk al een hilarisch gegeven. Een vent tussen alleen maar meiden die een beetje ongelukkig ronddraaft en met zn armen zwiept. Soms leek het meer op een ongeleid projectiel dan op een mens, maar ik heb genoten. Heb die les meerdere lachaanvallen getracht te onderdrukken, niet altijd even succesvol.

Verder is het hier na een korte dooiperiode weer gaan sneeuwen en vriezen. Was ik net gewend aan de papperige structuur van de grond, kan ik mn schaatsen weer uit het vet halen. Gisteren was het nog heel erg zacht. Gisterenavond is het echter gaan sneeuwen en vriezen, met een ijslaag tot gevolg. Zo erg zelfs, dat er toen ik de sportschool in ging nog niks merkte, en toen ik eruit kwam de plassen dik bevroren waren. Nou, die kou heb ik gemerkt vandaag. Ik ben namelijk op avontuur geweest. Ewa wilde heel graag een kijkje nemen op de rommelmarkt. Ik vond een rommelmarkt met dit weer een nogal ongeloofwaardig verhaal, maar moest toch de stad in. Daarnaast vertrekt ze vandaag voor 3 weken en vonden we het allebei leuk om nog wat samen te doen. Zo gezegd zo gedaan, op avontuur naar de rommelmarkt. De locatie was slechts ongeveer bekend, dus we moesten zoeken. Dat was geen pretje kan ik jullie vertellen. Ik vroor ongeveer van mn stokje (kan dat) ondanks mn jas, sjaal, handschoenen, muts, laarzen en lange sokken. (goed, ik had ook nog een broek, t-shirt, trui en ondergoed aan, heb ik nou alles gehad?) Dus als twee bibberende vogeltjes liepen we samen in t rond te dwalen. Wel heel erg mooi was de oversteek over de donau via de 'steinene bruecke' terwijl de zon zachtjes de bont gekleurde huisjes streelt. De skyline van Regensburg, met de prachtige domtorens, is simpelweg genieten. We hebben het uiteindelijk een vriendelijke Bayernse dame gevraagd die het ons zowaar uit kon leggen zonder onbegrijpelijke beierse woorden ertussen. Komen we daar aan, bij die zogenaamde rommelmarkt (ik had inmiddels al mn hoop op een indoor rommelmarkt gevestigd) breekt mn hard in 1200 stukjes. Het was zo onzettend afschuwelijk verschikkelijk hartverscheurend sneu! Nog erger dan koninginnedag. Dat is maar 1 keer per jaar en meestal kinderen die je iets aan proberen te smeren. Dit was koniginnedag in het klein maar dan elke week en met oude mensen. Kleine bouwvallige tafeltjes in de sneeuw, met daarop de meest afgrijselijke puinhoop die je je maar kan voorstellen. Echt om te huilen zo naar. Ik voelde me zo ontzettend rijk en gelukkig. Je zal maar elke week daar met je rotzooi staan. Die mensen zagen er soms uit! Ewa schrok er ook wel van, ze wilde meteen weg. Maar ik wilde wel een rondje lopen en uiteindelijk heeft ze nog een bierpul gekocht. Maar goed, ik heb weer gezien hoe goed ik het heb. En ik heb me tevens afgevraagd waarom mensen sommige dingen nog proberen te verkopen. Niemand wil een kapotte kaars! Althans, ik kan het me niet voorstellen. Of een pop zonder ledematen, ook zoiets vreemds. Jullie krijgen een sfeer ideetje? Het was waarschijnlijk ook de winterse setting die het wat dramatisch maakte, want het idee dat je daar een hele dag moet staan in je dunne kleding vol gaten, een treurig gegeven.
Uiteindelijk zijn we nog even de stad ingegaan, omdat ik nog wat kerstinkopen moest doen. Ik voelde me wel erg decadent en slecht dat ik dat zo makkelijk kon doen.
Maar goed, ik ben voor mn inkopen geslaagd en heb extra van mn kopje thee genoten thuis. Niets zo lekker als opwarmen met een lekkere kop thee terwijl je wangen en neus nog ontdooien. Waar blijft trouwens die neuswarmer? Heeft iemand al iets met dat gat in de markt gedaan? Wellicht moet ik toch maar aan de bivakmuts.
Inmiddels kijk ik uit mn raam en zie vrolijke sneeuwvlokjes ronddwarrelen. Een enkeling klopt zacht op mn raam en vraagt een warm heenkomen. Ik weiger beleefd gezien de natte troep die ik dan weer moet opruimen. Sneeuwvlokjes kunnen je raam echt aaien bijna, ik kan er in ieder geval uren naar kijken. Als je naar boven kijkt zijn
ze grijs en als je naar beneden kijkt zijn ze spierwit. Een heerlijk gegeven is dat ik vandaag niet meer perse mn huisje uit hoef. Dus ik nestel me weer met een boek en een kop thee in mn mandje. Zoals Youp zou zeggen: Het leven is WEL leuk!