Arm, armer, armst

Cambodja, het armste land van de landen waar we deze reis geweest zijn. Een boeiende maar schrijnende situatie. Veel bedelen, veel kinderen op straat en een hoop (oude) westerse mannen met (piep)jonge aziatische vrouwen. Die combinatie hadden we in Thailand al behoorlijk wat gezien, maar hier is het nog erger... en zieliger.

Het land lijkt langzaam in te zien dat sexual (child)abuse niet goed is, en onderneemt hier en daar wat actie. Maar de controle is minimaal en vooral erg moeilijk door te voeren. Voor sommige vrouwen is prostitutie de (enige?) manier om in hun levensonderhoud te voorzien.

Onze trip naar Cambodja begon denderend. Aan de grens was het een avontuur op zich. Na uit Laos te zijn vertrokken (stempels, dollars betalen die ze in eigen zak steken) moesten we over een stuk weg lopen naar een Quarantainetentje. Ik was als de dood dat ik het land niet in mocht vanwege mijn snotneus en dat scheelde niet veel of ik had daar op die verlaten grensovergang vanstgezeten. Ik heb hemel en aarde bewogen om maar niet te snotteren en toen mijn temperatuur werd opgemeten (37,5) was dat een zucht van verlichting. Met 38 graden mag je namelijk het land niet meer in.

We mochten ons visum gaasn regelen en moesten op de bus wachten die om een voor iedereen volstrekt onbekende tijd zou vertrekken. Na een tijd in de bus kwamen we in Stung Treng waar wij ondanks onze 2 pinpassen en creditcard geen geld konden pinnen/wisselen/opnemen ect. Alleen visa werd geaccepteerd. Dus voorlopig geen geld en geen eten... zucht. Mensen in de bus kregen medelijden, dus kregen we wat brood toegestopt. Dat maakt dat je je mogelijk nog ellendiger voelt.

Ipv om 19u waren we om 22u in Phnom Penh en daar konden we gelukkig geld opnemen (ik had alle beren op de weg al 3 keer geteld in de tussentijd). We vonden dankzij een welwillende tuktukchauffeur een prima betaalbaar hotel met a/c.

De stad is vreselijk vies, vooral savonds als al het vuil overal op straat ligt en de ratten rond je voeten rennen. Ook regent het hier erg veel. Dat is ongetwijfelt goed voor de rijstoogst, maar niet zo lekker voor ons. Ach, zo erg is het ook niet.

Overdag blikt de stad best aardig. We hebben vandaag een niks-dag ingevoerd. Lang uitslapen, tv kijken, eten, door de stad slenteren, busreis naar Siem Reap (Angkor Wat) boeken en nog meer chillen. Door ons volle programma waren we de laatste tijd vooral bezig met reizen en minder met genieten. Dat maakt moe en zorgt dat je weliswaar dezelfde reis maakt, maar niet echt altijd samen reist. Vandaag de tijd om vooral samen door te brengen. In het openbaar mag je hier overigens je affectie niet tonen (en daar houden we natuurlijk rekening mee).

Morgen gaan we naar Angkor Wat, de beroemde tempel(s). En daarna komen we terug naar Phnom Penh om daarvandaan naar BKK te vliegen. De laatste week doen we 1 versnelling lager om alles iets beter op te kunnen nemen.

Over de reis zijn we het gelukkig eens, maar dat is soms te verkopen. Wij vinden dit deel van Azie namelijk eigenlijk over-rated. Maar aangezien iedereen zo lyrisch lijkt hebben wij bedacht dat dat misschien aan ons ligt. De landen lenen zich misschien ook niet zo erg voor het snelle reizen wat wij doen. Het cultuurverschil zorgt voor veel miscommunicatie en dat is soms buitengewoon vermoeiend. Gelukkig hebben we het toch heel erg fijn samen en vind ik het jammer dat de reis op zijn einde loopt. Misschien wel omdat we langzaam in een bepaald reis-ritme lijken te komen.

Nog 10 dagen en dan zijn we weer thuis en moet ik me weer in Duitsland melden... Over Duitsland gesproken. We komen hier enkel en alleen duitsers tegen... is het een complot? Vroeger waren de Nederlanders overal te vinden, maar hier vindt je enkel duitsers.. zucht!

Liefs,
Wendela