Ontslagen

Lieve mensen,

Wat een fantastische ervaring ben ik rijker! Anderhalve dag in t ziekenhuis (UMC) verder ben ik ontslagen. In deze crisistijd is het doorgaans niet positief om ontslagen te worden, maar in mijn geval was het een goed teken.

Gisterenmiddag ben ik rond half 2 onder het mes gegaan. In plaats van narcose had ik voor een blok gekozen. Dat houdt in dat ze mn hele linkerarm verdoofd hebben. Een ercaring op zich, aangezien ze eerst met een soort meganaald naar je zenuwknopen in je oksel gaan, daar stroomstootjes geven om de goeie zenuwgroep te vinden en die groep dan lamleggen. Het was hilarisch! Door de elektrische stroompjes ga je allemaal oncontroleerbare bewegingen maken en dat voelt echt bizar!

Nadat 2 van mijn zenuw lijnen plat gelegd waren moest de boel een half uur inwerken. Ze waarschuwden me dat ik mn arm niet mocht bewegen en m een beetje vast moest houden. Ook werd er een rekje naast t bed gedaan, voor het geval mn arm eruit zou vallen. Jaja, mn arm uit bed vallen, het zal wel. Maar toen iemand me na 20 min vroeg of ik mn arm nog kon bewegen en ik dat enthousiast probeerde bleek mijn linkerarm te zijn getransformeerd in een oncontroleerbare homp dood gewicht. Ik sloeg mezelf dan ook bij mijn enthousiaste poging direct in mijn gezicht... haha! Blok geslaagd!

Door het fantastische kon ik dus gewoon bij de operatie zijn. De opiaten die ik had gekregen maakten me een beetje suffig, maar ik wilde niks missen, dus bleef ik fijn praten en vragen op de OK. Dit regelmatig tot hilariteit van de mensen om mij heen (bij het zien van mijn gehechte zenuw op een beeldscherm: 'ach, wat schattig, wat ligt ie er enig bij!'

De kundige meneren van de plastische chirurgie hebben de twee uiteinden van mijn zenuw kunnen herenigen (hij was echt goed door en lag een halve cm uit elkaar, dus iedereen blij dat er geopereerd is) en nu moet ik met een klein beetje mazzel over een paar maanden mn gevoel in mn duim weer terug krijgen.

(Ik wil zo graag zoveel vertellen over dit avontuur, maar het typen gaat zo dramatisch langzaam mdet die ene vinger....zucht)

Goed dan... via 5 min uitslaapkamer ben ik samen met mijn dode cavia (zeer dik ingepakt dood gewicht aan mijn linkerzijde) terug naar mijn kamer gereden en mocht ik daar zusters lastigvallen en vooral ETEN. Na al dat nuchter zijn was ik er aan toe.

Meteen kreeg ik bezoek van Soof, Ren (met een aap voor aan mn mitella!) en Joanne. Ontzettend gezellig. Ze hadden tijdschriftjes, schone kleertjes, plaid en veel liefs bij zich, dus ik voelde me helemaal prinses. Van mijn dode cavia voelde ik nog niks en ik moest hartelijk lachen om de situatie omtrent de arm en de aandacht. Als je dan toch ooit t ziekenhuis in moet, is dit best aardig.

Vanaf gisterenmiddag lag ik alleen op mn kamertje. Maar vannacht om 2u kwam daar tot mijn spijt en tevens hilariteit een pruttelende, hijgende, piepende en kreunende oude man bij. De rest van de nacht ben ik vrienden geworden met de muziekjes op mijn ipod.

Gelukkig mocht ik gisterenavond laat van mn infuus af en kon ik naar de wc zonder in gevecht te raken met snoeren en palen.

Vandaag heb ik een prachtig donkerblauw gipsje gekregen. Ik mag mijn duim namelijk echt niet bewegen om te voorkomen dat de minitieuze hechtingen er weer uit gaan. In de gipskamer realiseerde ik me overigens dat ik echt een roeping gemist heb. Wat kunnen die mensen toch prachtige dingen maken! En zo creatief! Hij keek naar mn duim en naar de instructie van de arts en ging toen nadenken wat voor moois hij daarvoor kon maken. Werkelijk geweldig blauwe creatie houdt de boel nu op zn plek.

Volgens mij was ik toch een beetje de kleuter van de afdeling met mn blijdschap over het ziekenhuis polsbandje, de aap, het bezoek en het gips. Maar wat ik zei, met deze relatief onschuldige aanleiding was het voor mij een groot avontuur.

Ik ben heel lief opgehaald door Wilco die mijn tasjes heeft gedragen en me op de griftstraat heeft afgeleverd.

Dank voor alle lieve reacties.

Ik zit de komende weken nog even vast aan het gips en ga het grote wordt-zelfstandig-met-één-hand-(vooral-één-duim-)avontuur aan. Uiteraard hoop ik op goed herstel van de duim de komende maanden, maar ik heb er alle vertrouwen in.

Zo, is een ieder weer op de hoogte van de ontwikkelingen!

Liefs van Wen en Aap