Wat ik gisteren niet gedaan heb

Regensburg straalt, ik niet. Het is zo langzamerhand wel een bende aan het worden. Het sneeuwt al de hele dag. Lekkere Wintersportvlokken dwarrelden naar beneden. Ik heb het eerst vanbinnenuit bekeken. Hoe de vlokjes langs mijn raam kwamen. Een enkeling bleef even plakken, of kwam weer omhoog omdat hij (zijn ze mannelijk, sneeuwvlokjes?) het niet goed gezien had. Dat meisje daar in dat kamertje op 3 hoog. Die daar stilletjes op een stoel naar buiten zat te staren. Dromend en denkend, piekerend. Soms een flauwe glimlach om haar lippen en dan weer een neiging tot vloeken. Ik zou ook even terugkomen als ik een vlokje was. Dat heb je niet zomaar in een glimp gezien. Regensburg straalt nu. Het doet bijna pijn aan je ogen. Er is zeker 20 cm. gevallen. Op sommige plekken zie je gek genoeg toch de straat nog. Vooral op hoekjes en bij steegjes. Het waait namelijk. De wind speelt met de sneeuw. Soms een hoopje en soms helemaal weg. Het is poedersneeuw. Stralende poedersneeuw. Ik wil een sneeuwengel maken, maar ik kan niet en in de sneeuw liggen en een foto maken tegelijkertijd, dus ik blijf maar zitten. Op straat is het zelfs wit. De auto’s glibberen en glijden over de weg. Het is een wonderbaarlijk gezicht zo’n winterstad. De weg hier is geen ‘belangrijke’ weg, dus er wordt niet gestrooid. Dat schijnt sowieso geen zin te hebben als het blijft sneeuwen. Ik heb er geen verstand van, dus ik geloof het maar meteen. Ik had me zoveel voorgenomen vandaag, maar ik blijf als verlamd zitten waar ik zit. Ben ik betoverd door de sneeuw of heb ik gewoon mijn dag niet.
Ik ga toch maar naar buiten. Ondanks mijn verlamming kan ik een vreugdekreetje niet onderdrukken als ik de verse sneeuw onder mijn schoen hoor kraken. Het is net een kussentje en alles is zo stil. De auto’s brommen niet en de bussen gieren niet bij het optrekken. Voetstappen worden weggemoffeld in een zachte witte deken van stilte. Sneeuw is echt wel leuk! Sneeuw betekent ook niet zo koud en zonder muts de straat op. Een groot roze gebouw staart me aan als ik me omdraai, wat een gekke kleur voor een gebouw, als de rest wit is. Het is misschien sowieso wel een gekke kleur voor en gebouw denk ik nu. De wereld is anders als hij echt ingepakt is. Zou de wereld het nou warmer hebben als er een dekentje op ligt? Waarschijnlijk niet, het is een koude deken. Een stralend koude, witte deken. Zo kan je je wel eens voelen als mens. Je kan stralen van buiten, maar van binnen toch koud zijn. Ik denk dat ik zo’n dag heb. Sinds november is het hier steeds wel een beetje wit geweest, maar nu is het echt winter. Extra van genieten zegt het kind in mij, over 3 weken ben je weer thuis en is er geen sneeuw meer te bekennen. Zal ik een beetje meenemen? Mijn huisgenoot stelde al voor een koelbox sneeuw mee te nemen.
Je zou beter moeten slapen op een hoogte van 500 m (wat heel laag is voor hier, schuld van de donau) en zeker in de kou. Maar op de een of andere manier wil het maar niet lukken. Zelfs een grote mok warme melk zet geen zoden aan de dijk.
Het is wel genieten hoor. Midden in de nacht naar een pannetje wittigheid staren. Als ik me omdraai zie ik een nog grotere witte massa. Er loopt iemand, helemaal alleen. Het is kennelijk erg glad, want hij glijdt bijna uit. Ik hou mijn mok goed vast en kijk naar niks. Naar wit en naar koud en naar buiten. Ik ben lekker warm binnen, met warme melk. Soms zou ik wel even aan niks willen denken. Gewoon mn hersens even leegmaken. Ze mogen wel onthouden dat ze moeten ademen enzo. De vitale lichaamsfuncties mogen in stand blijven. Ik wil helemaal niet dood namelijk. Ik wil gewoon even niks. Maar dat is waarschijnlijk al snel heel saai. Dus doe toch maar niet. Ik kruip toch maar weer in bed en doe mijn ogen dicht. Is het geen slaap, dan is het in ieder geval rust. Ik zit nu in de bieb. Probeer de dingen te doen die ik gisteren had willen doen. Maar gisteren had ik mijn dag niet. Vandaag ook niet echt, maar toch al iets meer.
Dus vandaag doe ik de dingen die ik gisteren niet gedaan heb. Misschien doe je altijd wel de dingen die je gisteren niet gedaan hebt. In dat geval doe ik niks nieuws. Wat ik vandaag niet doe, doe ik dan morgen, of overmorgen. Hopelijk doe ik het dan goed. Vanaf mijn tafeltje heb ik uitzicht over verschillende studerende hoofden en een sneeuwlandschap. Hier is alles nog maagdelijk wit. Op de straat is het prut en modder, maar hier is het mooi en stralend wit.
Ik heb oordopjes in, dan word ik niet zo afgeleid. Het is best stil in de bieb, maar met oordopjes nog net een beetje stiller. Gek dat je niet kan zien of iemand fluistert. Ik denk steeds dat ik mensen hardop zie praten. Dat kan niet, want het is hier heel erg duits en stil. Streng bijna, en dat bevalt me wel. Ik kan hier wel wonen. Ik moet mijn paper schrijven. Verder dan 4 pagina’s kom ik vandaag niet. Het valt niet mee om een juridisch stuk te schrijven in het Duits. Het hele stuk bestaat uit geparafraseerde zinnen uit een berg boeken en een hoop voetnoten. Maar morgen doe ik wat me nu niet lukt.
Eenmaal thuis geen zin om weg te gaan. Heb mezelf beloofd om te gaan sporten. Dat ga ik doen. Je voelt je lekker als je beweegt en misschien kom ik dan eindelijk uit die verlamming. Boodschappen doen is niet nodig, ik eet wel een restje en zoveel trek heb ik toch niet. Ik denk dat ik vanavond maar weer eens iets leuks ga doen. 4 pagina’s tekst vieren, en de rest doe ik morgen!